LESZEK BZDYL
Z Teatrem Dada wystąpił na licznych festiwalach i scenach teatralnych w Polsce, w ponad 20 krajach Europy, jak również w Chinach, Indiach, Korei Południowej, Stanach Zjednoczonych, Izraelu i Palestynie.
Prowadzi warsztaty taneczne i aktorskie w Polsce i za granicą, m.in. w Anglii, Francji, Czechach, Szwecji, Finlandii, Niemczech, Zimbabwe i USA. Uczył w gdańskiej Państwowej Szkole Baletowej, w Studium Wokalno-Aktorskim w Gdyni oraz w Akademii Teatralnej w Warszawie.
Kilka słów o tańcu i teatrze:
Taniec stał się elementem mojego teatralnego doświadczenia stosunkowo późno. Dopełnił i pogłębił niejako zestaw technik scenicznej wypowiedzi. W ciągu lat pracy okazało się, że jest bazą dla pracy z głosem, w jakiś szczególny sposób wspiera określanie charakteru postaci scenicznej, służy kreowaniu atmosfery emocjonalnej widowiska teatralnego. Taniec, o którym mówię jest wypadkową wielorakich systemów ruchu: od medytacyjnych technik pracy z ciałem rodem ze Wschodu, poprzez wyrazistość mima ze szkoły Henryka Tomaszewskiego, na technikach tańca współczesnego rozwijanych w Europie i Ameryce kończąc. Taniec, który mnie interesuje nie zamyka się w ciasnych ramach estetyki. Ten taniec wspiera aktora-tancerza w jego wysiłku, aby istnieć na scenie tu i teraz, pozwala widowni współuczestniczyć w akcie kreacji. Ten taniec nie tworzy metafor. Taniec, którego ciągle na nowo poszukuję jest opowieścią o człowieku w jego powszedniości.
Swoją zawodową karierę rozpocząłem we Wrocławskim Teatrze Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. I choć doceniam role tej sztuki teatralnego przekazu, jaką jest sztuka mimu, to od początku mojej zawodowej pracy zainteresowany byłem szerszą formułą ruchu scenicznego, dającą większą wolność interpretacyjną i kreacyjną. Byłem ukierunkowany na poszukiwania takiego języka wypowiedzi scenicznej, który nie ograniczałby indywidualności aktora, czy też tancerza.
W Teatrze Dada von Bzdülöw, w trakcie realizacji kolejnych przedstawień, próbuję zmierzyć się z tym „poszukiwaniem”. Ale każdy spektakl, to osobne wyzwanie. Odkrycie, które inspiruje powstanie jednego spektaklu, blokuje świeżość w podejściu do kolejnych projektów.
Jednak przez lata określiła się indywidualna formuła treningu tanecznego. Jej powstaniu sprzyjały spotkania z takimi choreografami i nauczycielami tańca współczesnego, jak Chris Aiken, Melissa Monteros, Cornelius Fisher Credo, Randall Scott, Rip Parker, Avi Kaiser, Tatiana Baganova, Thomas Hauert. Ważna była również współpraca z reżyserami teatralnymi (Jerzy Jarocki, Piotr Cieplak, Zbigniew Brzoza, Jacek Głomb, Edward Wojtaszek, Julia Wernio, Piotr Kruszczyński, Michael Marmarinos, Iwan Wyrypajew). Te szczególne i wielorakie doświadczenia wpłynęły na rodzaj i charakterystyczny rys mojej propozycji teatralnej.
Wierzę w ideę aktorstwa pełnego, które nie szuka różnic pomiędzy rodzajami scenicznych wypowiedzi